Elk conflict is een kans
Ze brengen ons weg van onszelf of van de ander, en soms zelfs van allebei tegelijk. Spanningen in een relatie dagen ons uit, dat is het minste wat we kunnen zeggen.
Over het algemeen onstaat conflict door een verschil in mening, in perspectief, in visie, in beleving,...
Verschillen tussen mensen zijn in essentie volkomen normaal. Het zou zelfs eerder vreemd zijn mochten we allemaal hetzelfde zijn, denken, doen, voelen,..., toch? Met dat als uitgangspunt zijn conflicten eigenlijk iets waaraan we ons dus simpelweg te verwachten hebben. Dus waaróm hebben we het er dan zo lastig mee?
De één zal er van weglopen. De ander zal in zijn of haar schelp kruipen. De één zal in de aanval gaan. De ander kiest verdediging als tactiek. En als het een beetje meezit dan kan je ondanks soms hevige emoties toch met rede rustig reageren.
De werking van ons brein, onze overlevingsmechanismen spelen zonder twijfel een rol in hoe we omgaan met conflicten.
Maar daarmee is het hoge woord eigenlijk al gevallen: niet dát we conflicten hebben is een probleem. Ze zijn volstrekt normaal, zeker als we ze herleiden tot wat ze in essentie zijn: iets waarin mensen verschillen of het oneens zijn..
Het is dus echt niet de manier waarop we er naar kijken en hoe we er mee omgaan die zorgt dat we conflicten als een probleem ervaren. Waardoor ze het dus ook worden.
Veelal relateren we conflict aan strijd. En zodra het woord strijd om de hoek komt kijken gaat ons denken en spreken al snel in de richting van gelijk of ongelijk, oordelen of verwijten.
En zodra dat gebeurt is de kans groot dan conflict escaleert. Dat minstens het gevoel zal ontstaan dat er een winnaar zal zijn en een verliezer, of dat er toegevingen te gebeuren staan.
Dat hoeft op zich geen probleem te zijn.
Toch...en ik geloof daar echt in...is er een andere manier om naar conflicten te kijken.
Niet zozeer als een hindernis, een uitdaging, een probleem.
Maar als een kans.
De kunst van het ruziemaken
Beschouw conflict als een uitnodiging & een kans, en niet als een probleem waardoor je in strijdmodus belandt.
Een kans om te ontdekken waar het voor jou écht om gaat door niet louter in feiten, fouten & je gevoelens te blijven hangen, maar ook te onderzoeken wat je eigenlijk verlangt, wenst of nodig hebt.
In jezelf keren met andere woorden, en weggaan van de buitenwereld of de ander.
En zodra je dat in de "ik"-vorm kan uiten, zónder ook maar íets over de ander te zeggen, accepteer je vervolgens de uitnodiging om te ontdekken waar het voor de ander echt om gaat.
Lukt je dat (nog) niet, dan weet je eigenlijk dat een oplossing moeilijk te bereiken zal zijn.
Want...als je intentie niet is om (h)echt met de ander te verbinden...hoe verwacht je dan dat jij zou bijdragen
aan een oplossing? Wil je dan niet gewoon jouw mening opdringen of de ander overtuigen van jouw gelijk??
Je zal op die manier ontdekken dat een conflict veel vaker dan je zou kunnen vermoeden ook de kans in zich draagt op verdieping van een relatie. Want zelfs als jullie het niet eens zijn of eens geraken (waar staat geschreven dat dat moet trouwens) zal je connecteren op een dieper niveau. Omdat jullie gesprekken het niveau zullen overstijgen van discussiëren over feiten en fouten, zonder elkaar echt te horen, laat staan begrijpen. Je zal elkaar minstens begrijpen, en waar begrip is groeit erkenning. En erkenning is vaak de eerste, zoniet meest cruciale stap om te komen tot toenadering en oplossingen.
In dit alles is communicatie natuurlijk een codewoord.
We denken dan vaak in de eerste plaats aan spreken. Toch is luisteren minstens even belangrijk.
Natuurlijk weet ik heel goed dat gesprekken op een moment dat spanning te snijden is of gevoelens te hevig getriggerd zijn niet evident zijn. Dan is iemand die jullie afstemt op eenzelfde golflengte, die helpt spreken om echt gehoord te worden & luisteren om te begrijpen welkom.
Zo zie ik in essentie mijn rol als bemiddelaar: verbinding creëren, bruggen bouwen als de connectie weg is of onder druk staat, een plek creëren waar ieder in vertrouwen kan zeggen waar het écht om gaat.
Ik wil eigenlijk iedereen met de bemiddelingsmicrobe besmetten, omdat ze bijdraagt aan geluk. Ik leer elke dag opnieuw dat relaties heel sterk, maar tegelijk fragiel kunnen zijn. Maar ook dat erkenning vele knopen kan ontwarren, zelfs als dat onmogelijk wordt geacht.
Wij mensen zitten alleszins vol verrassingen, en veel van die verrassingen wil ik delen,
omdat wat je deelt zich ook weer kan vermenigvuldigen.
